Ní féidir stair na mórfheachtais cumarsáide a insint ach trí thagairt a dhéanamh do na gníomhartha atá dírithe ar an bpobal i gcoitinne. Go deimhin, ó 1976, tá caitheamh tobac le linn na hógántachta ina phríomhcheist. Mar phríomhspriocanna an tionscail tobac, tá daoine óga mar fhócas aird le blianta fada: “Is é déagóir an lae inniu an custaiméir rialta féideartha amárach”(Philip Morris, 1981). Trí urraíocht a dhéanamh ar thaispeántais agus ar imeachtaí spóirt, trí tháirgí díorthach nua a chruthú, stocaireacht a dhéanamh…, bunaithe ar straitéisí ollmhargaíochta, bhí na cuideachtaí tobac an-ghasta na luamháin a bhí i bhfabhar “earcú” déagóirí a tharraingt. Le linn díoltais, thug na reachtóirí isteach go leor beart éagsúil thar na blianta: toirmeasc a chur ar phaicéid a dhíol faoi bhun 20 toitín, arduithe géara agus comhleanúnacha i bpraghsanna, toirmeasc ar thobac a dhíol le daoine faoi 16 bliana d’aois i 2004, agus é sin a leathnú go dtí daoine faoi 18. in 2010, toirmeasc a chur ar chaitheamh tobac i mbunaíochtaí oideachais i mí Feabhra 2007 agus ansin i ngach áit phoiblí in 2008, rabhaidh sláinte scríofa agus grafacha a chur ar phaicéid toitíní, toirmeasc a chur ar dhíol toitíní le blas milis, agus mar sin de. Agus iad ag obair i gcomhthreo lena chéile, ghlac feachtais choiscthe leis an dúshlán fánach teachtaireachtaí a chruthú a raibh sé mar aidhm acu an déimeagrafach seo a bhaint amach, a bhí chomh neamhfhoirfe do theachtaireachtaí sláinte poiblí, a measadh go raibh siad paiteanta agus nach raibh i dteagmháil le haoisghrúpa a raibh baint acu le turgnamh ógánaigh. Is grúpa daonra é seo atá casta freisin mar gheall ar a éagsúlacht, “treibhe agus uilíoch, indibhidiúil agus aonfhoirmeach, santach ach fós ag taispeáint dlúthpháirtíochta, neamhspleách agus spleách maidir le saol na ndaoine fásta, ag briseadh agus ag urramú rialacha, go deimhin fiú rialacha a cheangal".
Is comhchoiteann é freisin a bhfuil a réim bia agus stíl mhaireachtála na meán an-difriúil le réim bia daoine fásta. Agus iad ag tabhairt aghaidh ar chastacht na haoise nach bhfuil iompar sláintiúil mar thosaíocht agus go bhfuil faid na rioscaí forleathan, dá bhrí sin mhéadaigh feachtais choiscthe a gcur chuige d’fhonn spriocghrúpa daoine óga a bhaint amach faoi raon feidhme an phróisis níos domhanda den díchoiriúnú. caitheamh tobac.
Idir 1978 agus 1988, thug feachtais chumarsáide tús áite d’úsáid straitéisí a raibh daoine óga íogair dóibh, ag díriú ar luachanna a mheas siad a bheith riachtanach, amhail saoirse (“Is beag saoirse a bhuaigh toitín atá sáite amach”- 1978) agus allure (“Níl caitheamh tobac fionnuar níos mó”- 1988). Sna blianta tar éis an loi Evin a chur i bhfeidhm, bhain an CFES leas as comhthéacs fabhrach chun dul i mbun straitéise nua: íomhá an duine nach gcaitheann tobac a chur chun cinn agus labhairt faoi na rioscaí gearrthéarmacha. Tríd an bhfeachtas “Ní dhéantar fuinneamh chun dul suas i ndeatach”(1993), tugadh aghaidh air seo i gcáil rud éigin“ gnáth ”: cosúil le formhór na ndaoine óga, briseann an neamh-chaiteoirí na rialacha, is breá leis ceol, grá agus spórt agus rinne sé iarracht caitheamh tobac cheana féin. Mar sin féin, is é cinneadh a dhéanamh éirí as go léiríonn siad a neart agus a gcarachtar, agus a thaispeáint go bhfuil sé indéanta taitneamh a bhaint as rudaí eile seachas caitheamh tobac.
Thanh Le Luong
Ceapadh Thanh mar Ard-Stiúrthóir ar Institut national de prévention et d’éducation pour la santé (an Institiúid Náisiúnta um Chosc agus Oideachas Sláinte) i mí na Nollag 2008. Mar cheann an chomhlachta phoiblí seo, tá sí i gceannas ar chur i bhfeidhm na gné coisctheach de phleananna sláinte poiblí na hAireachta Sláinte, a léirítear go príomha trí bhearta a dhéanamh a bhaineann le saineolas, faisnéis agus cumarsáid maidir leis na fachtóirí riosca sláinte éagsúla (alcól, tobac, VEID agus SEIF, cothú, srl.), i gcomhpháirtíocht le líonraí áitiúla agus gníomhairí i réimse an oideachais sláinte agus an chur chun cinn sláinte.